Een hete dag

Dinsdag 4 september 2012
Ontwaken aan de Acheron rivier bij Glyki, Griekenland
KM 60250
N39°32736   E20°61703

Een snel ontbijtje deze ochtend met wat crackers. We vertrekken zo meteen en gaan dan eerst langs een supermarkt in het dorp. Waarschijnlijk heeft die ook wel vers brood.
We zwaaien deze prachtige plek vaarwel. Bedankt voor de mooie dagen!

De supermarkt blijkt niet zo heel erg super te zijn. Er is geeneens brood. We kopen de hoogstnoodzakelijke dingen. Een waterkraan zien we niet zo snel maar in Griekenland is dat nooit zo’n probleem. Er is altijd wel ergens een fonteintje/kraan langs de weg en anders is er bij zowat elke kerk wel een.

En inderdaad bij Kleisoura vinden we aan ..

..de rechterkant van de weg een kerk mét kraan mét waterslang. [N39°38489 E°20 59617] In no time hebben we de watertank vol. Gemeenschap bedankt!

Via Mouzakaika, Narkissos, Skepasto gaat het slingerend en bij vlagen flink stijl omhoog. Op een enkele hond na is er niemand op de weg. Wie zoekt dat ook met deze temperatuur. Inmiddels beginnen we een beetje te wennen aan temperaturen dik boven de 30 graden.
Bij Kryopigi is het even goed opletten dat je de juiste afslag neemt. We zien een Griekse man op zijn verhoogd terras zitten pal aan de weg en vragen terwijl we langzaam voorbij rijden met het gas erop: Yassas, pou iene Agios Demetrios?’.
‘Leftera, leftera!’ We gaan dus maar links. Na een minuut of vijf komen we in een bocht waar een grote onverharde P is. Helemaal leeg op een hond na die er zo te zien al een tijdje ligt.
We kunnen de camper mooi parkeren onder de bomen. Daar lunchen we eerst. We staan nu precies tussen drie bezienswaardigheden in.

De restanten van de oude antieke stad Kassopi bezichtigen we eerst [N39 08’49.0”  E20 40’44.2”].
Eigenlijk zijn we er niet eens zo in geïnteresseerd. We hebben in al onze Griekse vakanties al zoveel oude stenen gezien dat we menen het wel ‘gezien’ te hebben. Maar ach, we zijn er nu toch, en op een stuk of vijf toeristen na hebben we het hele terrein voor onszelf. Het mooiste vinden we uiteindelijk de ligging van het geheel en het uitzicht op o.a. Lefkas waar we over een aantal dagen zullen staan.



Na anderhalf uur gezwoegd te hebben onder de brandende zon wandelen we er weer uit de andere kant op, komen langs de P met onze camper, laten hem staan, en gaan rechtsaf langs het klooster Agios Demetrios naar het begin van de uitdagende trappenklim naar het monument van de Souliotische vrouwen. Als je weet waar het staat is het zelfs al vanaf de kust te zien.

Op deze berg zijn de Souliotische vrouwen gevlucht nadat hun mannen al vermoord waren door de oprukkende Turken. Boven op de berg maakten de vrouwen hand in hand een rondedans en na elke ronde sprong een vrouw van de berg. Zoals je zult kunnen zien als je boven bent is dat een trefzekere dood.

Maar we lopen vooruit op het verhaal,we moeten eerst nog omhoog. Bij 35 graden is dat bijna ook een zelfopoffering, maar niet te vergelijken met de in onze ogen heldendaad van de Souliotische vrouwen. Bikkels waren het. Helden. Hoewel de keuze tussen weet ik veel wat voor mis- en behandeling door de Turken en zelfdoding misschien niet eens zo moeilijk was.
De Turken zouden de dames waarschijnlijk echt niet alleen aan de afwas hebben gezet.

We zijn onderweg echt een paar maal genoodzaakt even in de schaduw van een boom te pauzeren. De warmte en de zon tijdens de bezichtiging van Kassopi heeft al merkbaar energie gekost.
Als we echter bijna boven zijn zien we op een afstandje op de trappen onder de volle zon een groepje Griekse kickboksers trainen. Uiteraard passeren we ze dan met stoere blikken vol energie alsof ons de hele weg geen centje pijn heeft gekost. We laten ons niet kennen toch?

‘Hè hè poeh poeh, ik ben helemaal naar de kloten’ zeggen we als we boven zijn. Eerst in de schaduw bijkomen.  Maar wat een indrukwekkend en mooi monument. Terwijl het beneden of onderweg nauwelijks staat aangegeven. Daarbij is het ook nog eens een leuke sportieve bezigheid.

Af gaat een stuk makkelijker dan op. Bij het klooster is alles nog in rust zo te zien. Maar dat is natuurlijk vaak bij een klooster. We lezen in het boekje van Schulz dat het een nonnenklooster is. We vragen ons altijd af wat die nu eigenlijk de hele dag doen. We hebben ze nog nooit zien werken. Ja, chagrijnig kijken en roepen als je ook maar enigszins aanstalten maakt om een foto van iets te maken. Boos wijzen als je schouders onbedekt zijn of als een vrouw een broek aan heeft. 

Leven van de giften van de gemeenschap en van de kerk.
Da’s lekker. Ga wat zinvols doen. Doe eens vriendelijk tegen mensen. Ga mensen eens lekker de nek masseren. Vertel eens iets leerzaams over Jezus Christus. Er valt zoveel te verzinnen.
Nee, ik denk dat veel nonnen, paters, priesters e.d. in Griekenland de boot van Jezus Christus goed gemist hebben. Geen wonder(!) dat Laatstgenoemde en Zijn Heilige Vader al heel lang niks meer van zich hebben laten horen of zien.

Genoeg geouwehoerd. We gaan verder richting kust. Af gaat gemakkelijker dan op. Via o.a. Kamarina gaan we naar de E55 en vandaar naar Kastrosykia Beach. Een aardig strand met wat tavernes. Dan zoeken we naar de verlaten camping uit het WOMO-boekje (GG201). Niet doen vanaf oostelijke richting! Alleen als je een busje of 4x4 hebt. Vanuit noordelijke richting (Kastrosykia) gaat he mogelijk wel. Dat hebben we niet meer geprobeerd. We moeten de camper nog verkopen dus die gaan we niet onnodig teisteren.

Dan staat de camperplaats in Kanali op het lijstje. Een aardig nieuw aangelegde boulevard met aan het einde bij een taverne met heel veel strandbedjes en –parasols een onverhard (maar toch redelijk hard) plateau voor campers. Op zich sta je niet onaardig zo boven het strand maar we vinden het wel een drukke strandtent.
Naar de volgende: het lange strand van Mitikas zou veel plek voor campers moeten bieden.

Dat doet het op zich ook wel, maar je staat dan grotendeels wel pal langs de smalle kustweg. Het strand zelf vinden we ook niet geweldig. Een kiezel- en schelpenachtig strand met door de golfslag veel aanspoelend gras. Door die golfslag is het water ook niet echt helder. Misschien zijn we op het verkeerde moment. Er zijn trouwens ook weinig douches te bekennen.
Het is inmiddels al vijf uur en in eerste instantie parkeren we de camper strak langs de kant met een vraagteken bij een overnachting. Na anderhalf uur zijn we er uit: het voelt niet aangenaam hier. Omdat we even niet zo gauw weten waar nu heen te rijden we de 10 minuten terug naar Kanali. Daar parkeren we tijdens een mooi zonsondergang boven het strand als laatste/eerste in een rijtje van zes campers. Verderop staan er nog een paar.

De taverne is al gesloten, het is bijna donker, en we zijn zo brak als wat. We maken een snelle hap á la McDonalds. Een sandwich met hamburger, gebakken ei, kaas en tomaat. Vooruit, ook maar mayo en ketchup erop. We vreten als beesten.

Heel moe en vol(daan) nemen we een lekkere warme douche in de camper en gaan naar bed.
Het laatste wat ik me herinner zijn mijn woorden: ‘ik ben heel erg naar de kloten’.

Truste

Dinsdag 4 september 2012
Overnachten in Kanalia, Griekenland
KM 60307
N 39.05529    E20.70009

mm2greece2012 weergeven op een grotere kaart