weerzien

Dinsdag 18 september 2012
Ontwaken op Paralia Nikolaika, Griekenland
KM 61051
N38.22441  E22.14715

Monique begint de dag weer goed stoer. Net goed en wel uit bed loopt ze de 20 meter over het verlaten kiezelstrand naar de douche. De kóude douche wel te verstaan.
Ja, want Monique is deze vakantie een bikkel geworden! Sinds ze een paar weken geleden in het ijskoude water van de Acheron heeft gelopen én gezwommen is bijna niets haar meer te gek op koud water gebied. En dat was andere vakanties wel anders!
Met een stalen gezicht komt ze nu weer terug gelopen. ‘Zo, dat was lekker!’.
Nou, dan ga ik ook maar.

Behalve wij twee is er niemand
te zien op het strand. Als we na het ontbijt langs het strand terugrijden en rechtsaf weer de verharde weg op gaan zien we daar de ‘Cigaro?’-jongeman doelloos voor zich uit staan te kijken om even later zijn voorwaarts-achterwaarts techniek weer te hervatten. We hopen voor hem dat hij vannacht naar bed is geweest.

Op naar Valimitika. Naar Atha en Adjelica Ananastopoulos. Een Grieks echtpaar van 89 en 84 jaar. Toen we in 2006 voor de eerste keer met de camper naar Griekenland gingen was Valimitika de eerste plek die we aandeden nadat we in Patras van de boot kwamen.
We hadden het boekje van WOMO (daar zijn ze weer) als leidraad voor onze reis genomen en reden door het dorpje Tsemeni en vervolgens Valimitika via de slingerweg richting zee.
Onze ogen en mond vielen open toen opeens het blauw en het groen van de zee en het kiezelstrandje met Tamarisken als een schilderij voor ons opdook.
Daar stonden zowaar toch gewoon campers tussen en onder de bomen op het kiezelstrand geparkeerd! Zo mooi hadden we het niet eens kunnen dromen. We zeiden ‘hier blijven we de hele vakantie’.

Parallel met het kiezelstrandje eindigde de weg plots bijna ín een taverne-zoals-het-hoort:
grote tamarisken en platanen, tot een meter vanaf de grond wit gekalkt, en blankhouten tafeltjes met blauwe houten stoeltjes daaronder. Helemáál onderop een wit kiezelstrand. Griekenland uit het boekje.

We konden ons nauwelijks voorstellen dat we onze camper zomaar aan het strand mochten zetten. Maar er stonden er meer en er kwam net een plekje vrij dus wij grepen onze kans. Ik denk dat we wel honderd foto’s gemaakt hebben van ons plaatje van een plaatsje! ’s Avonds gingen we eten in de taverne. Onder de grote platanen óp het kiezelstrand op de blauwe stoeltjes keken we uit over de zee. De entourage maakte het eten extra smakelijk en de lokale wijn die we kregen was godsgruwelijk……..zuur!
Zo is het altijd wel wat.

Afijn. We hadden het enorm naar ons zin dus.
Genieten van de locals die de hele dag door wandelend, op hun fietsjes, op hun oude bromfietsen, pickups en busjes, en met een handdoek al om hun nek naar het kleine strandje gingen, als dagelijks onderdeel van hun leven. Hoeden en petjes bleven meestal op tijdens het zwemmen. Want de zon is hier zowel vriend als vijand. De ‘zwemmers’ verloren meer energie met het drukke gekwebbel dan met werkelijk zwemmen.
Na een paar dagen leerden we de locals ‘kennen’ en kwam er af en toe ook eens een Griek buurten en een vis of een frappé aanbieden. Eén oude Griekse man uit Athene schonk mij zelfs zijn blauwwitte Griekse petje dat nog altijd mee op reis gaat. 

Tijdens een wandeling op de tweede ochtend kwamen we terecht bij een kerkje in aanbouw wat weer grensde aan een achtertuintje van iemand.
Die ‘iemand’ riep en wenkte ons. ‘Komme, komme’ zei hij met een heel-in-de-verte Duitse tongval.
De communicatie tussen ons bestond alleen uit enkele Duitse woorden die hij kende en enkele Griekse woorden die wij kenden. De Griek parkeerde ons in een zitje in de schaduw van een afdak en  omringd door kiwi- en citroenenbomen. Vervolgens verdween hij in een schuurtje om even later tevoorschijn te komen met een dienblad met Griekse koffie en koekjes. Even later kwam ook zijn vrouw Adjelica erbij.
Het bleek dat Atha in een grijs verleden jarenlang in Duitsland had gewerkt en dat daar nog wat woorden van waren bijgebleven.
Er werd van alles over en weer uitgevraagd en uitgewisseld en na de koffie kwam de Tsipouro op tafel . Die viel heel lekker en maakte de communicatie ook een stuk ontspannener.
Een paar uur later liepen Monique en ik nog licht beduusd en aangeslagen door zoveel gastvrijheid én licht aangeschoten terug naar onze camper op het strandje.
We hebben het er nog de hele dag over gehad, dat snappen jullie wel.

Ondertussen zijn we zes Griekenland-met-de-camper vakanties verder. Valimitika heeft door deze eerste ‘aanraking’ zoveel betekenis voor ons gekregen dat het verder totaal nietszeggende dorpje maar met de veelzeggende gastvrijheid en hartelijkheid van Atha en Adjelica een vast start- of eindpunt is geworden van onze camperreizen in en door dit (voor ons) bijzondere land. Elk jaar brachten we een bezoek aan dit stel en elk jaar is het weer even hartelijk.

Hier en nu.
We zijn onderweg naar Valimitika dus. Het is slechts een kwartiertje rijden van de overnachtingsplaats van afgelopen nacht. We besluiten om meteen maar met de deur in huis te vallen bij Atha en Adjelica. Ze weten dat we één dezer dagen zullen komen. Voordat we uit Nederland vertrokken hebben we hun schoondochter gemaild wanneer we in Valimitika zouden zijn.
Rond elf uur staan we voor het hek van hun huis. Terwijl ik in de camper wacht loopt Monique het hek door om te zien of er iemand is. Na een paar minuten komt ze terug met Atha al met de armen gespreid om mij te omhelzen.
Nadat ik de camper geparkeerd heb ga ik dat ook eens hartelijk doen! Even later komt Adjelica er ook bij. Heerlijk om deze mensen weer te zien!

Ik zal het verder kort houden. Het gebruikelijke volgt: Griekse koffie met droge koekjes die voorbestemd zijn om in de koffie te soppen. Maar niet te diep soppen want dit is echte Griekse koffie; de bovenste helft koffie en de onderste helft ook koffie, maar dan de drap.

Het eerste jaar maakte Monique nog de vergissing om eens lekker te roeren in het bakje. Ik meen dat ze toen zei  ‘Die Griekse koffie vind ik eigenlijk niet zo lekker’.

Tijdens de koffie duikt Adjelica het bijkeukentje in en even later ruiken we het al: worst!
De tafel wordt gedekt en we moeten aanschuiven voor een eenvoudig maar oh zo lekker maal. Gebakken verse worst in stukken gesneden, koude gekookte sperzieboontjes overgoten met veel olijfolie en vers citroensap, feta met olie en oregano, heerlijke Griekse tomaten met verse basilicum (en olijfolie uiteraard…) en koude linzensoep. Daarbij wat hompen brood om overal in te dopen waar maar in te dopen valt. En met zoveel olijfolie valt echt óveral in te dopen. De whiskyfles die op tafel komt blijkt lokale wijn te bevatten.
Als we ook maar een klein moment niet-eten zegt Atha meteen: ‘Essen!. Wenn ich bei euch in Hollandia komme dann esse ich auch viel. Du hier auch viel essen!‘. Tja, dat doen we dan maar hé?

We hebben nog enkele kleine cadeautjes voor het stel. Wat gebruikelijke Hollandse Delftsblauwe souvenirs, maar ook een bijzonder persoonlijke gift van Thea, de moeder van Monique. Want die Thea, die kan nogal prutsen op micro niveau. Haken, kantklossen, mini breien en weet ik veel hoe het allemaal heet. Ze heeft een setje van twee dobbelsteentjes gehaakt met op ieder ‘steentje’ de letters ‘A’ en ‘M’ zodat het totaal ‘A & A’ geeft (van Atha en Adjelica) en ‘M & M’ (van Monique en Michel). Ja , hoe kom je erop ;). Verder zijn er nog afbeeldinkjes opgehaakt als een tulp, een Griekse vlag, een Hollandse vlag en ander typisch spul.

Een heel leuk persoonlijk cadeau dus van T & T (Tonnie en Thea) voor A & A  (ja, ik kan er ook niks aan doen).
Vervolgens wordt er door A & A een doos met zoete Griekse lekkernij ingepakt voor T & T en wordt M & M een fles Tsipouro geschonken. Tja, en zo gaat het elk jaar. Ook zoals elk jaar nemen we ons weer voor om deze aankomende winter op Griekse les te gaan, want het handen-en-voeten-Grieks gaat soms toch wel moeizaam.
Hoewel Adjelica – die helemaal niks over de Griekse grens praat – de gave bezit om in 10 seconden tijd via gebaren en mimiek ons duidelijk te maken dat ze aan haar ogen is geopereerd voor staar, dat het een operatie van niks was, dat het erin en eruit was, en dat ze geen bril meer nodig heeft. ..

We nemen afscheid, want A & A zijn niet meer zo piep en zijn zichtbaar aan een dutje toe. Met de belofte dat we er volgend jaar weer zullen zijn ( in de hoop dat zij er ook nog zullen zijn…) vertrekken we naar een paar honderd meter verderop: het strandje waar het ooit allemaal begon…

Daar is ondertussen veel veranderd. Aan het strandje staan is er niet meer bij. In de loop der onze camperjaren hebben we er een soort van mini-parkje zien ontstaan waar voor campers geen plek meer is. Ja, langs een muurtje van het park werd het nog steeds gedoogd.
‘In de loop der járen’ schrijf ik. Want waar bij ons in Nederland een complete woonwijk in een jaar uit de grond gestampt wordt hebben ze er hier ongeveer vier jaar gedaan om het helemaal ‘af’ te krijgen. In voorgaande blogs schreven we er ook al over. Bijvoorbeeld hier. 

Uiteindelijk is het wel mooi geworden hoor. Maar voor camperaars is er niet zoveel meer aan. Het is de sfeer van vroeger die nog in onze herinnering zit in combinatie met A & A die ons naar Valimitika doet komen.

We zijn de enige camperaars op dit moment. De taverne zit zo te zien ook al in zijn winterslaap. Maar het is nog volop zomer nu en we gaan met stoeltjes en boeken onder een boompje zitten op het smalle kiezelstrand.
Het komen en gaan van de locals is nog onveranderd. Waarschijnlijk zijn zij blij met de veranderingen en hebben ze nu weer ongestoord door de vele campers het strand voor zichzelf. We begrijpen het volkomen.

Tegen zes uur zijn we nog steeds zo verzadigd van de middagmaaltijd dat we het bij een borreltje als avondeten houden. Het wordt best nog gezellig als moeders en vaders met hun kindjes komen spelen in het parkje. Ongestoord door de vele campers die er vroeger stonden. We begrijpen het helemaal.
Een jonge Griekse moeder vraagt waar we vandaan komen. ‘Hollandia’?’ What mistake brought you here in Valimitika?!’ We vertellen dat we hier al zoveel jaren komen, maar waarschijnlijk zal ze het nooit begrijpen…

De sfeerverlichting gaat aan in en rondom het park. Een bijzondere combinatie van klassieke straatlantaarns in combinatie met rechthoekige moderne led-verlichting die in het muurtje is verwerkt. Het hele parkje is voorzien van een automatische sproei installatie die inmiddels druk aan het sproeien is. Ja, er wordt hier duidelijk zorg aan besteedt.
Als we zo lekker relaxed op het muurtje zitten te borrelen met de voeten bungelend boven het gras en soms er even óp, komt er een lokale oudere dame langsgelopen die naar ons snerpt ‘feet back!’

Zo, da’s ook lekker gastvrij zeg. Het grootste deel van de Grieken maakt er een teringzooi van in hun land en deze bitch drijft al over als ze bang is dat er een paar grassprieten gekrenkt worden!
Vermoedelijk is ze zelf ook goed gekrenkt in het verleden want tegen een lokale jongeman die onder een stranddouche een net gevangen inktvis staat af te spoelen snerpt ze ook het een en ander.
Omdat ze zo rond het parkje het een en ander loopt te controleren krijgen we het idee dat ze mogelijk iets te vertellen zou kunnen hebben in dit dorp.
Nou, daar ben je dan mooi klaar mee in dit dorp.

Gelukkig is deze sfeerverzieker én mierenneukster snel verdwenen en hebben we nog een gezellige voortzetting.

Rond elf uur gaan we slapen. Met alle ramen lekker ver open want het voelt hier zo vertrouwd.
Dat we dat beter niet hadden kunnen doen lezen jullie morgen…

Truste

Dinsdag 18 september 2012
Overnachten in Valimitika
KM 61065

mm2greece2012 weergeven op een grotere kaart N38.23580  E22.14026